एक किन्नरसँग विवाह गर्ने पूरुषको कहानीः ‘म केवल पैसाको लागि छु, जब बुढ्यौली आउँछ….’

 

 

 

मेरा साथी भाइ आफन्तहरु यही सोच्छन् कि म केवल पैसाको लागि निशासँग छु, ऊ पैसा कमाउँछे म खर्च गर्छु । आम मानिसलाई पनि यही लाग्छ कि किन्नर पैसावाल हुन्छन् । उनीहरु सौखले रहन्छन् । उनीहरुसँग टन्नै पैसा हुन्छ । र पारिवारिक जिम्मेवारी केही पनि हुँदैन ।

 

तर यो सबै मानिसहरुको गलतफेमी हो । यो एक अधुरो कहानी हो । म र निशा दस बाई दस फुटको कोठामा बस्छौँ । राती जब कोठामा हल्का रोशनी हुन्छ, तब मलाई त्यसको केशरी रंग मनपर्छ ।

 

हामीसँग एक ढोलक छ, एक बिस्तरा र कुनामा एक दुर्गा माताको मूर्ति । निशा सधैँ दुर्गाको पूजा गर्छिन् । निशा भन्छिन् कि जब हामी सम्बन्धको बारेमा आफ्नो परिवारलाई नै सम्झाउन सकेनौँ त दुनियाँलाई यस बारेमा सम्झाएर के बद्लिन्छ ?

 

त्यसैले घरको बारेमा उनी बाहिरका मानिससँग कम नै बोल्छिन् । निशा कुनै हिरोइन भन्दा कम लाग्दिनने मलाई । ठूला–ठूला आँखा । सफा रंग । अनि निधारमा ठूलो बिन्दी लगाउने उनको ठूलो शौख छ । हामी दुईको कहानी १२ वर्ष पहिले एक दोस्तीबाट सुरु भयो ।

 

पहिले निशाको नाम प्रवीण थियो । हामी एउटै महलमा रहन्थ्यौँ । जब प्रवीणसँग पहिलो पटक मिलेँ, तब ऊ दश कक्षामा थियो । मैँले छ कक्षापछि पढाइ छोडेको थिएँ । आमा, बुबा, दाईले निकै सम्झाएका थिए कि म स्कूल जाउँ । तर त्यस समयमा आमी आफूलाई हिरो सम्झिन्थ्यौँ ।

 

आज म भलै त्यसलाई खराब संगत भनौँ, तर जोसँग म उठ बस गरिरहेको थिएँ, उनीहरुको असर मलाई धेरै नै थियो । उनीहरुसँगै मिलेर मैँले विवाहको घरमा गएर घोडी, टप्पे बन्न र लोकगीत गाउने काम शुरु गरेको थिएँ । १६ वर्षको उमेरमा म आफ्नो खर्च आफैँ उठाउन लायक भएको थिएँ । उता प्रवीण १२ कक्षामा आएको थियो ।

 

हामी दुई नाबालग थियौँ । र लब रिलेशनमा थियौँ । उनी केटी हुन् या केटा, यो कुराले मलाई कहिल्यै फरक परेन ।उनी राम्री हुनु या केटी जस्तो देखिनु, मेरो लागि कुनै महत्व थिएन । केवल जब म र प्रवीण मिलेका थियौँ, तब उनी केटा जसरी नै सर्ट पेइन्ट लगाउँथ्यो ।

 

कुनै केटीको साथ रिलेशनमा हुँदा कस्तो हुन्छ, यो पनि मलाई यसरी थाहा भयो कि, प्रवीणसँग मिल्नु भन्दा पहिले म एक केटीसँग दुई वर्ष रिलेशनमा थिएँ । उनी म भन्दा ८ वर्ष जेठी थिइन् । पछि उसको विवाह भयो ।

 

तर प्रवीणसँग साथ हुँदा मलाई सधैँ राम्रो लाग्थ्यो । घरमा म पति हूँ र उनी ऊ पत्नी । किनकी प्रवीणको फिलिङ्स शुरुवातदेखि नै केटीको जस्तो थियो ।

 

उसलाई मेकअप गर्ने सौख थियो । १२ कक्षामा नै उसले आफ्नो कान छेडेको थियो र कपाल बढाउन सुरु गरेको थियो । यहाँसम्म कुनै समस्या थिएन ।

 

तर जब प्रवीणको घरमा थाहा भयो कि ऊ छोरा होइन र ऊ मसँग रिलेशनमा छ । तब उनीहरुले डोरीले बाँधेर उसलाई पिटे । यस्तो एकपटक मात्र भएन । उनीहरुले प्रवीणलाई घरबाट त निकालेनन् तर उसलाई छतमा बनेको एउटा कोठामा बस्न दिए तर त्यहाँ पानी र बिजुली बन्द गरिदिए ।

 

ऊ पढाइ गर्न सकोस् भनेर मैँले एउटा ब्याट्रीको व्यवस्था गरेको थिएँ । मलाई लाग्छ कि त्यस समय जुन समस्या थियो, त्यससँग हामी सँगै लड्यौँ, जसकारण हाम्रो सम्बन्ध अझै मजबूत भयो ।

 

मलाई खुशी लाग्छ कि प्रवीण म भन्दा पढे लेखेको छ । मेरी आमा भन्थिन् कि पढ्दा लेख्दा दूनियाँ बदलिन्छ । तर प्रवीणको दूनियाँ बद्लिएन । ‘किन्नरलाई जागीर दिँदैनौँ’ । यसै भनेर प्रवीणलाई काम दिन कोही मान्दैनथे । यसै कारण प्रवीणले किन्नर समूहमा सामेल हुने फैला गरेको थियो । हामीसँग अरु कुनै विकल्प थिएन ।

 

म जान्दथेँ कि किन्नरको समूह जोइन गर्नु भनेको विवाह र दूनियाँको खुशीको मौकामा गीत गाएर पैसा माग्न । मलाई आज पनि याद छ त्यो दिन, जब मैँले पहिलो पटक निशा (प्रवीण) ले गल्लीमा ताली बजाएको थियो । मलाई निकै दुःख लागेको थियो ।

 

दूनियाँले, उसको घरपरिवारले उसलाई त्यसै स्वीकार गरेको भए, उसलाई थोरै मद्दत गरेको भए आज उनी अरु नै केही गरिरहेकी हुन्थिन् होली । उसलाई बाध्यताले यस्तो पेशामा आउनै पर्दैनथ्यो ।

 

निशाको साथ जे भयो, त्यसलाई लिएर मलाई शुरुमा थोरै रिस उठिरहेको थियो । तर उसको कामलाई लिएर मलाई कहिल्यै लज्जा महशुस भएन । किनकी उनी खुशी थिइन् । हामी खुशी थियौँ । किन्नर समूहका मुखियाले प्रवीणको नाम बद्लिएर निशा राखिदिएका थिए । मैँले यी सबैमा साथ दिएँ तर उसको दाजु भाइ र उसको बाबुले उसलाई धेरै पटक पिटे ।

 

निशाको घरको माहोल यति खराब भइसकेको थियो कि जब उसको आमाको मृत्यु भयो तब परिवारले उसलाई मुंडन गर्न भने तर निशाले साफ मनाही गरिन् ।

 

निशाकी आमाको मृत्यु भएको केही दिनपछि उसले विवाह गरिन् । हाम्रौ विवाह भएको लगभग १० वर्ष भयो । एक पटक हामीले सरकारी कार्यालयमा गएर सानोबुवालाई विवाह दर्ता गर्ने विषयमा सोधेका थियौँ । उनी बोले, ‘हिँजडाको विवाह रजिस्टर हुँदैन ।’

 

कसैले बताए कि निशाको सेक्स परिवर्तन अपरेशन गराउँदा विवाह दर्ता हुन सक्छ । तर यो सब गराउन हामीलाई आवश्यक परेन । त्यसैले हाम्रो विवाहको कुनै कागजपत्र वा मान्यता छैन । यस्तो सम्बन्ध बनाउने हामी एक्लो थिएनौँ । निशाको समूहमा करिब २५ किन्नर यस्तै थिए जसले पुरुषसँग विवाह गरेका थिए ।

 

यी २५ मध्ये १० जना पुरुष यस्तै थिए कि जसको विवाह महिलासँग भयो, उनीहरुको परिवार छन् । बच्चा पनि । तर उनीहरु सप्ताहमा दुई दिन आफ्नो किन्नर पार्टनरको साथ रहन्थे ।

 

निशा र मेरो सम्बन्ध पहिले नै तय भएको थियो कि पति म हुँ र निशा मेरी पत्नी । उनी मेरो लागि करवा चौथको व्रत पनि राख्थिन् । तैयार हुन्छिन् र मसँग सोध्छिन् कि उनी कस्ती देखिएकि छिन् ।

 

तर हाम्रो यहाँ यस्तो छैन कि घरमा मर्द मै हुँ त मेरो नै चल्छ । हरेक छ महिनामा किन्नर समूहका एक सदस्य पार्टी गर्थे । यसमा सबै किन्नर आफ्नो पतिका साथ आउँथे ।

 

निशा र मलाई पार्टी एकदमै मन पथ्र्यो । यस्ता पार्टीमा सबै जमेर नाच्छन् र धेरै खानपिन गर्छन् । मलाई पार्टी यसकारण मन पर्छ कि यसमा निशा एक किन्नर जसरी होइन, कि एक महिला जसरी प्रकट हुन्थिन् ।

 

कयौँ पटक किन्नर, केटाको पनि छोड्दिन्छन् तर निशा यस्ता पार्टीमा या कतै घुम्न जाँदा यो ख्याल राख्छिन् कि उनी मेरो सामू ताली न पिटुन् । गाली नदिउन् अनि किन्नरका लवजमा दूनियाँसँग ठूलो आवाजमा कुरा न गरुँ । उनी सायद मसँग लजाउँछिन् । यो मलाई राम्रो लाग्छ ।

निशामा पुरुषवाला तागत पनि छ । घरमा जब मजाकमा हामी दुईमा हातपात हुन्छ तब उसलाई हराउन त्यति सजिलो हुँदैन । पहिले मेरो धेरै साथी थिए । तर अब सबै छुटे किनकि उनीहरु मलाई किन्नरसँग दोस्ती गराउन भन्थे । उनीहरुको दिमागमा सिर्फ सेक्स नै सिमित थियो । उनीहरु न त किन्नरलाई लिएर गम्भीर थिए, नत मेरो सोच सम्झन्थे ।

निशाको समूहकी मूखिया मलाई आफ्नो ज्वाईँलाई जस्तै इज्जत दिन्थिन् ।निशाले विवाह भन्दा पहिले घर छोडेकी थिइन् । घर छोडेको लगभग १० वर्ष भयो । उनले अहिलेसम्म घरपरिवारसँग कुरा गरेकी छैनन् । उनी आफ्नो भाइ र बुवाको अनुहार सम्म हेर्न चाहँदिनन् । उनलाई लाग्छ कि उनी किन्नर हुन त उसको बाबुको सम्पतिमा पनि उसको कुनै अधिकार छैन ।

मेरो घरमा पनि सबैजसो मसँग कुरा गर्दैनन् । हाम्रो अधिकांश नातेदारले भन्छन् कि उनीहरु मसँग तब मिल्छन् जब म निशालाई छोड्छु । त्यसैले मैँले नातेदारलाई नै छोडिदिएँ ।

मानौँ कि बितेका दुई वर्षमा परिवारका सदस्यले यो दबाब बढाए कि म कुनै केटीसँग विवाह गरुँ । उनीहरुलाई यो लाग्छ कि मेरो राय बद्लिन्छ ।

उनीहरुले विवाहका लागि तीन जना केटीको प्रस्ताव ल्याइसके । तर मेरो शर्त थियो कि म विवाहपछि पनि निशाको साथ छोड्दिन । यो कुरा उनीहरुलाई आलटाल गर्नका लागि भन्छु ।

त्यहीँ पनि विवाहको कुरा हुँदा निशाको डर बढ्छ कि कहीँ म उसलाई छोडेर नजाऊँ । यही डरमा उनी मलाई फेसबुक र ह्वाट्सयाप प्रयोग गर्न रोक्छिन् । ताकि अरु केटीको चक्करमा म न परुँ म यो कुरामा धेरै हाँस्छु ।

मेरी आमा आफ्नो अन्तिम दिनमा भन्ने गर्थिन्– ‘छोरा यो चक्करमा नपर । जवानीसँगै सबै जान्छ । घर महिलाबाटै चल्छ । तँ सबैभन्दा सानो छस् । म मरेपछि तँलाई कसैले सोध्दैनन् ।’

अब आमाको कुरा सही लाग्दैन । हुन त त्यही समय मैँले भनेको थिएँ ‘आमा यो दिल लागेको छ, छुट्दैन’ । आमाको मृत्युपश्चात् घरमा कसैले मसँग सिधा मुखले कुरा समेत गरेका छैनन् । उनीहरु ‘जब बुढापा आउँछ, जीवन मुश्किल हुन्छ’ भन्दै मलाई डराउँथे ।

म माया गर्छु निशालाई । साँचो माया । म यसैको साथमा पुरा जीवन बिताइदिन्छु । मलाई यो सँग मतलब छैन कि ऊ केटा होस्, केटी होस् या किन्नर । यो सँग मेरो दिल मिल्छ । बस यही हो ।

मेरो मात्र दुई इच्छा छ । एक, यो कोठा भन्दा अलि ठुलो घर किन्नु छ जहाँ हामी सहि तरिकाले रहन सकुँ ।

दोस्रो, एक बच्चा गोद लिएर उसको विवाह गर्नु । मैँले आफ्नो विवाहमा केही खर्च गर्न पाइनँ । जन्ती पनि देखिनँ । भोज पनि गर्न पाइनँ ।

निशा कुनै बच्चाको गोद लिन डराउँछिन् । उसलाई लाग्छ कि कुनै बच्चाको आफ्नो जीवनमा ल्याउन सजिलो छैन ।