७२ वर्षे पठाओ ‘राइडर’
हेलो ! बुवा नमस्ते ।
मंगलमान महर्जनको नम्बर डायल गर्दा दिनको त्यस्तै दुई बजेको हुँदो हो ।
मंगलमान बोले, ‘कहाँ हुनुहुन्छ ?’
‘पठाओ चढ्नका लागि होइन बुवा । बसेर कुरा गरौँ भनेर फोन गरेको ।’
मंंगलमान बोल्छन् : ‘ट्रिपमा छु । पाँच मिनेटमा कालिकास्थान पुग्छु । व्यस्त हुन्छु, कसरी कुरा गर्नु ?’
हामीले भन्यौं, ‘केही छैन, हामी पनि तपाईंकै ‘पठाओ’ चढौला नि !’
०००
मंगलमान पाँच मिनेटमै आइसकेका रहेछन् । हामी १० मिनेटमा पुग्दा चुरोट पिउँदै थिए ।
कपाल फुलिसकेको छ । तर, मंगलमानलाई जवान देखिन मन लागेर होला, कालो हालेका छन् । हेल्मेटले कपाल अस्तव्यस्त । दाँत एउटै सद्दे छैन ।
अनुहारमा भने चमक छ ।
‘कति वर्ष हुनुभयो बुवा ?’, प्रश्नै गर्न त गएका थियौं ।
‘पाँच साल मंसिरले हिसाब गर्नुस् न !’, वर्ष निकाल्ने जिम्मा मंगलमानले हामीलाई नै छोडिदिए ।
फेरि मोबाइलमा घण्टी ! उनले हतार–हतार रातो कटाइजको पाइन्टबाट स्मार्ट फोन झिक्दै भने, ‘उ म्यासेज आइहाल्यो ।’
मंगलमान ठूलो फ्रेमको पावरवाला चश्मा मिलाउँदै गुगल म्यापमा लोकेसन खोज्न थाले । उनले पठाओ एपमा आएको नम्बर डायल गरे, ‘कहाँ हुनुहुन्छ ?’
उता कुरा सकिएपछि मैले कुरा शुरु गरेँ, ‘एप र स्मार्ट फोन चलाउनचाहिँ कसले सिकायो ?’
उनले रातो हेल्मेट समाउँदै भने, ‘पहिला त नम्बर थिच्ने मोवाइल थियो । यसमा त फोन उठाउन पनि जान्ने थिइनँ । नातिले सहयोग गर्यो । आफूसँग सामान भएपछि जानिँदोरहेछ । हा हा हा… ।’
मंगलमानले सल्काइरहेको चुरोट फ्याँके र रातै रङको साइन मोटरसाइकल स्टार्ट गरे । अनि हुइँकिए ।
वाह ! ७२ वर्षको उमेरमा पनि कस्तो उर्जा ! चिया पसलमा गफ लडाएर बस्ने, बेरोजगार हुनुमा देशलाई सराप्ने युवाहरुका लागि चुनौती हुन् उनी ।
हामी पनि मंगलमानकै पछिपछि लाग्यौं । ट्रिनिटी कलेजको गेटअघि उनको मोटरसाइकल रोकियो । गेटमै थिइन् एक युवती । रोकेको देख्नेवित्तिकै उनी मोटरसाइकलमा चढिन् ।
मंगलमान उसै गरी हुँइकिए । हामीले उनलाई पछ्यायौं ।
डिल्लीबजारमा जाम, ज्ञानेश्वरमा, नक्सालमा जाम । महाराजगञ्जमा जाम । हामी पनि घचक–घचक जाममा । काठमाडौंको अर्को नाम जाममाण्डु हो ।
तर, मंगलमानलाई अर्को जाममा फस्नु छैन । महाराजगञ्जबाट राष्ट्रपति भवनलाई दाहिने पार्दै अघि बढे । अन्तर्राष्ट्रिय मैत्री बाल अस्पताललाई देब्रे पार्दै सानो बाटोतर्फ ह्यण्डल सोझ्याए । बडो सावधानीपूर्वक निस्किए सामाखुशी चोक ।
चोकबाट सिधै अघि गल्लीमा छिरे र एउटा घरअगाडि रोकिए । उनले मोवाइल झिके र भने, ‘हेर्नुस् त ११० रुपैयाँ ।’
पठाओको फाइदा यही छ कि ग्राहकलाई बार्गेनिङ गर्ने झण्झट हुँदैन । ट्याक्सी पनि मिटरमै हिँडिदिए यात्रुलाई फसिन्छ कि भन्ने झण्झट नै हुँदैनथ्यो ।
मंगलमानले एप बन्द गर्न थाले ।
फेरि किन नि !
‘चार बजेसम्म मात्र ट्रिप गर्छु’, उनले मोवाइल गोजीमा राखे । र, रित्तै घर फर्किए ।
लाग्यो, स्वनियममा पक्का छन् मंगलमान ।
उनकै भाषामा भन्दा ‘ट्रिप नलिई’ खाली नै मंगलमान फेरि कालिकास्थान आइपुगे । कालिकास्थानको पिपलबोट घुमेर घट्टेकुलोतर्फ बढे । गल्ली आयो, फेरि आयो । फेरि अर्को गल्ली, फेरि, फेरि गल्ली । झन् सानो साँघुरो गल्ली छिरेर मंगलमान आफ्नो घरभित्र छिरे ।
यो गल्लीमा दोहोरो मोटरसाइकल अट्दैनन् ।
काठमाडौं अलिअलि गल्लीमाण्डु पनि हो ।
००००
घरमा मंगलमानका दुई बुहारी छन् । जेठो छोरो दुबईमा । कान्छो छोरो पनि काममा जान्छन् ।
‘यो बुढ्यौलीमा के त्यस्तै आपत आइपर्यो र यसरी पठाओ चलाउनुपर्ने ?’ घरको तीन तलामाथि सोफामा बस्दै हामीले जिज्ञासा राख्यौं ।
‘जागिर छोडेर तीन दिन सुतेपछि शरीर दुख्न थाल्यो । छट्पटी भयो । घरमा भनें– होइन, पठाओ पो दर्ता गर्न जानुपर्यो क्यारे ! यसरी पठाओ चलाएपछि दुई–चार पैसा गोजीमा पनि हुने, शरीर पनि नदुख्ने । यी, यतिबेला घरमा आयो । खायो । राति झ्याप्प निद्रा लाग्छ । आनन्द ! पाँच महिना हुँदैछ पठाओ चलाउन थालेको’, मंगलमानले आनन्दसँग भने ।
