अझै झस्किन्छन् यूएस बंगला विमान दुर्घटनामा बाँचेका केशव, यसरी सम्झिए त्रासदीपूर्ण त्यो दिन

 

ललितपुरको नख्खुस्थित मेडिसिटी अस्पतालको फिजियोथेरापी कक्षमा पुग्दा पर्यटन व्यवसायी केशव पाण्डे दाहिने गोडाको फिजियोथेरापी गराइरहेका थिए । केशव तिनै व्यक्ति हुन्, जो गतवर्ष त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलमा भएको यूएस–बंगला एयरलाइन्सको विमान दुर्घटनामा परेर पनि बाँच्न सफल भएका थिए ।

 

गत वर्षको फागुन २८ गतेका दिन अवतरणका क्रममा भएको उक्त दुर्घटनामा ५१ जनाले ज्यान गुमाए । २० जना घाइते भए । दुर्घटनामा घाइते मात्र हुने त्यही २० ‘भाग्यमानी’मध्ये एक हुन्, केशव । केशवले ‘पुनर्जन्म’ त पाए, तर अहिलेसम्म पनि उनी अस्पताल धाइरहेका छन् ।

 

दुर्घटनापछि केशवले २ महिना अस्पतालमै बिताए । त्यसपछिको १० महिना उनी अस्पताल आउजाउ गरिरहेका छन् । उपचार खर्च सम्बन्धित एयरलाइन्सले नै बेहोरेको छ । शुरूमा केशव आफैंले खर्च गर्छन्, अनि लागेको खर्च बिमाबाट क्लेम गर्नुपर्छ ।

 

त्यो कहालीलाग्दो घटना आज पनि केशवको आँखाअगाडि झल्किरहन्छ । एक वर्ष बित्दा पनि उनले त्यो कहालीलाग्दो घटनालाई बिर्सिन सकेका छैनन् । सम्झँदा अझै झसङ्ग हुन्छन्, उनी । उक्त दुर्घटनाको मंगलवार एक वर्ष पुग्न लागेको सन्दर्भ पारेर हामी केशवलाई खोज्दै अस्पताल पुगेका थियौं ।

 

त्रासदीपूर्ण त्यो दिनलाई उनले यसरी सम्झिए :

हामी पर्यटन व्यवसायीहरूको एउटा टोली बंगलादेश गएको थियो । त्यहाँको कक्स बजारमा एयरलाइन्सकै कार्यक्रम थियो । कार्यक्रममा नेपालका ट्राभल एजेन्सीहरू (जसले अन्तर्राष्ट्रिय हवाई टिकट बेच्ने एजेन्टको काम गर्छन्) का १२ जना र एयरलाइन्सकै स्टाफ गरेर १४ जनाको टोली थियो । पर्यटन प्रबद्र्धन र एयरलाइन्सकै कार्यक्रम थियो । हामीले २ रात त्यहाँ बितायौं ।

 

११ तारिखको दिन फर्किने कार्यतालिका थियो, तर थप एकदिन बसौं भनेर हामी १२ जना बस्यौं । २ जना भने एक दिनअगाडि नै फर्किनुभयो । १० जना व्यवसायी र कम्पनीका २ कर्मचारी गरी १२ जना भोलिपल्ट फर्किँदै थियौं ।

 

सबै कुरा राम्रै भइरहेको थियो । जाँदाखेरिको क्षण, गइसकेपछि एयरलाइन्सले गरेको आफ्नो कार्यक्रमदेखि सम्पूर्ण कुराहरू राम्रो थियो । फर्किँदा पनि ढाकाबाट राम्रैसंग जहाज चढेका थियौं । कुराकनी गर्दै आएका थियौं ।

 

काठमाडौंमाथि आकाशमा आइसकेपछि सबै यात्रु खुशी भयौं । तर जहाज एकाएक आफ्नो नियन्त्रणबाहिर उड्न थाल्यो । विमान सधैं जताबाट ल्याण्डिङ हुन्थ्यो, त्यसो भएन । विमान अन्यन्त्र उडेर गएपछि नै हाम्रो मनमा चिसो पसिसकेको थियो । हामीमा डर उत्पन्न भइसकेको थियो कि अब सही ढंगले विमान अवतरण हुँदैन । लगत्तै विमान घाँसेमैदानतिर गइरहेको जस्तो लाग्यो । त्यसपछि डरलाग्यो आवाज आयो । सबथोक अचानक भयो । निकै कहालीलाग्दो घटना घट्यो ।

 

होसमा आउँदा म घाँसे मैदानमा लडिरहेको थिएँ । विमान ठोक्कियो भन्ने महसूस हुँदै थियो, बेहोस भएछु ।  दुर्घटनापछि विमानबाट म कसरी बाहिर निस्किएँ भन्ने याद थिएन । म विमानको अगाडि सिटमा थिएँ । शायद इमर्जेन्सी ढोका खुलेर बाहिर उछिटिट्एँ कि ! होसमा आएपछि जहाजतिर हेर्दा पछाडिबाट धूवाँ आइरहेको थियो ।

 

मेरो एउटा खुट्टा चलिरहेको थिएन । उठ्न, भाग्न खोजे पनि सकिरहेको थिइनँ । आँखा अगाडि नेपाली सेना र उद्धारकर्मीहरू देखेँ । उहाँहरूले रेस्क्यू गरेर भ्यानमा पहिले केएमसी अस्पताल सिनामंगलमा लैजानुभएको थियो । मेरा भाइहरू, परिवारका सदस्यहरूले मेडिसिटी अस्पताल नख्खु ल्याउनुभयो । मेडिसिटीमा मैले २ महिना बिताएँ ।

 

दुर्घटनामा मेरो छातीमा चोट लागेको छ । करङ डिसब्यालेन्स भएको छ । मुख्यगरी दाहिने गोडामा मल्टिपल फ्याक्टर भयो र त्यसलाई अपरेशन गर्नुप¥यो । २ महिना अस्पतालमा बिताएपछि घरमै बसेर डाक्टरको फलोअपमा उपचार गराइरहेको छु । अहिले म एक दिन बिराएर खुट्टाको फिजियोथेरापीका लागि अस्पताल धाइरहेको छु । अहिले स्वास्थ्यमा सुधार हुँदैछ । हिँडडुल गर्न बैसाखीको सहारा चाहिन्छ । निको हुन कति समय लाग्छ, ठ्याक्कै भन्न सक्दिनँ ।

 

हामी १२ जनाको टोलीमा ३ जना साथीहरू गुमायौं । २ जना एयरलाइन्सकै कर्मचारी पर्नुभयो । १ जना पर्यटन व्यवसायी गुमायौं । मैले आफू त बाँचे साथीहरूबारे पनि बुझ्ने प्रयास गरेको थिएँ । घाइतेमध्ये ६ जना साधारण उपचारपछि घर जानुभएको रहेछ । उहाँहरूले स्वास्थ्यउपचार घरमै गरिरहनुभएको रहेछ । एकजना लामो समय ग्राण्डीमा बस्नुभयो । अर्को एकजना साथीलाई अकस्मात स्वास्थ्यमा तलमाथि हुने देखिएर सिंगापुर लगियो । उहाँ लामो समय सिंगापुरमा उपचारपछि फर्किनुभयो । म २ महिना मेडिसिटीमा उपचारपछि घरमै बसेर उपचार गरिरहेको छु ।

 

त्यो घटनाले मलाई धेरै समयसम्म झस्काइरह्यो । अहिले पनि झस्काइरहन्छ ।  अझ मनमा विमान चढ्ने भन्नेबित्तकै एक खालको डर उत्पन्न हुन्छ । मार्चमा दुर्घटना भएको थियो । दुर्घटनापछि डिसेम्बरमा विमान चढ्दै थिएँ । व्यक्तिगत कामले दुबई जानुपर्ने थियो । शुरूमा कन्फ्युज भएँ, चढौं कि नचढौं भनेर । चढेँ । राम्रैसँग गएँ । फर्किदाखेरी  सपना नै दुर्घटना भएको देख्न पुगेछु, म नराम्रोसँग झस्किएँ ।

 

त्यो एउटा दुर्भाग्यपूर्ण घटना थियो । दुःखदायी घटना थियो । दुर्घटनाले धेरै मानिसको ज्यान लियो । धेरै परिवारले आफ्ना सदस्य गुमाउनुभयो, सन्ततीहरू गुमाउनुभयो । म त्यस्तो कहालीलाग्दो दुर्घटनामा परेर बाँच्न सफल भएँ । अझ म भन्छु, मलाई भगवानले बचाउनुभयो । म भाग्यले बाँचे, जसको कारण म यहाँ छु । दुर्घटनाले मेरो जीवनमा पनि नयाँ खालको मोड लिएको छ । मेरो जीवन जिउने परिस्थिति फरक बनाएको छ । त्यति सजिलो छैन, तर म आफूलाई यही परिस्थितिमा अगाडि बढाउने प्रयास गरिरहेको छु ।